Nerede bir çocuk görsem aynı onların oyuncaklara olan tepkisi gibi bir tepki veririm:) Onun o yumuş yumuş yanaklarını sıkmak, kucağıma alıp sevmek, onunla oyunlar oynamak....Tek kelimeyle aşığım onlara...
Bundan yaklaşık 10 sene önce geçirdiğim bir çikolata kisti ameliyatı sonucunda doktorumun; 'ilerde büyük ihtimalle hamile kalman için ciddi bir tedavi görmen gerekecek' cümlesiyle yıkılmıştım....Ama hiç ümidimi kaybetmedim...BELKİ....
4 Aralık 2010 tarihinde dünyalar kadar çok sevdiğim aşkımla, sevimli yeni bir aile olduk:) Tabii bu ailenin yeni fertleri de olması gerekiyordu zamanı geldiğinde değil mi....BELKİ'den güç alarak başladık çalışmalara:) Ne de olsa önce denemek gerekiyormuş...
Tam da bu zamanlarda canımın içi ananem çok hastaydı, özellikle de onun torununu, minik bebeğini kollarına alıp, gitmeden görmesini çok istedim...Maalesef göremedi...Dünya gözüyle değil ama onun bizi her zaman gördüğünü ve bizimle olduğunu biliyoruz...yine de tek tesellimiz Rabbim'in ona acı çektirmeden yanına alması...
Ananemi bir sonraki görüşmemize kadar uğurlarken meğer minik torunu da onu uğurlamak için bizimleymiş....Büyük Ananesini yalnız bırakmamış...Tabii biz bunu büyük babanesi sayesinde öğrenecekmişiz...:)
Babanem kardeşi gibi sevdiği Seher'inin gidişine o kadar çok üzüldü ki dönüşte onu da hastaneye kaldırmak zorunda kaldık apar topar... Hastanedeyken bir ara başım döndü bir anda koltuğa yığılıp kaldım...Biraz kendime gelince acaba mı?...sorusu beni kemireceğine hazır hastanedeyken hemen sorumun cevabını alayım dedim ve doğruuu laboratuvara koşup bir kan testi yaptırdım:) Babanemle kardeşimi hastanede bırakıp, hemşireye de test sonuçlarını onlara teslim etmelerini söyleyip işe geri döndüm...O iki saat geçmek bilmedi... Tam iki saat sonra dayanamayıp hastaneyi aradım ve test sonucumu sordum....pozitif....pozitif....pozitif....kan testlerinde yanılma payı sıfır!!! BEN HAMİLEYİM!!!.....Herkes duysun ben hamileyim!!!!!.... Benim bir bebeğim olacak!!!....inanılır gibi değil....Allah'ıma şükürler olsun, bu bir mucize....
O sırada hastanedekilere de haber hemen gitti tabii....Kardeşime, babaneme ve dedeme...
Aşkımın öğrenmesi biraz şok edici şekilde oldu:))) Onu hastaneden işe giderken yoldan aramıştım ama kendileri trafiğin karmaşasının tam ortasında kalmış garibim trafikle boğuşurken 'kan testi yaptırdım' cümlesinden bir mana çıkaramamış ki neden yaptırdın diye bile sormadı...Ben de üstelemedim...BELKİ'den dolayı...
O zaman hala Trabzon'da Annesinden ayrılamayan annemi arayıp müjdeli haberi verdim...Tabi kadıncağızın üzüntüsü hala o kadar tazeydi ki o da anlam veremedi ilk...''Nası yani...! Bir yanlışlık olmasın...Doktora gittin mi?...' Neyse doktora gidip torununun resmini görene kadar da inanamadı zaten...asıl çığlığı torununu görünce bastı...salya sümük şeklinde:)))
Minik bebeğimin sevgili babası ise çapraz haber şeklinde öğrendi...Ben aslında akşam eve gittiğimizde söylemek istiyordum...ama bir zamanlama hatası ile babanemleri ona söylememesi için uyaramadan o hastaneye gitmiş bile...Tam ben aradığımda babanemin odasının kapısından girmiş geçmiş olsun babane diyordu ki telefonu açtı...Vaktim olmadığını anlayan ben, bir anda (benden duysun ilk diye), aşkım ben hamileyim derken, orada da babanemler Erkan'a hayırlı olsun baba oluyormuşsun deyince yaklaşık 30 saniye kadar Erkan'dan sen çıkmadı...:)) ne hamilesi ne hayırlısı diyebildi sadece:))) noluyo burda:)))
Böylece 9 aylık geri sayım başladı....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder